Podziękowanie

Dzięki Ci Panie za te góry.
/Moje góry!/
Rdzawe jesienią modrzewie,
zeszklone chłodem czerwienie jarzębin
i lustra kałuż,
w których odbija się
moja małość na tle nieba,
moja bezsilność wobec świata
i świerki włosami szumiące.

Para z ust
daje świadectwo, że żyję,
choć może już niecała przestrzeń
mieści się we mnie.
Oddycham mrozem
i Wszechświatem,
który stworzyłeś dla mnie.

A te góry,
które otula kokon późnej jesieni,
ożyją wiosną.
Czas gór jest lepszy
niż czas ludzi.